Μέρες που είναι…
Του Χρήστου Γραμπόβα* Τις προάλλες παρακολούθησα τον Π. Κουκουλόπουλο σε κάποια τηλεοπτική δημόσια συζήτηση και ένοιωσα μια μεγάλη λύπη. Ο κ. Κουκουλόπουλος περιέγραφε τα πεπραγμένα του ως Δήμαρχος Κοζάνης και το πώς αυτόν τον τόσο κρύο χειμώνα οι δημότες Κοζάνης δεν ένοιωσαν το κρύο, αλλά ούτε την εξαφάνιση των εισοδημάτων τους, λόγο της τηλεθέρμανσης. Ένοιωσα λύπη γιατί τόσα χρόνια στη Φλώρινα δεν έχουμε καταφέρει να εκλέξουμε τοπικούς άρχοντες που να αφήσουν πίσω τους κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Και μέρες –εκλογικές– που είναι, η μεγάλη λύπη μετατράπηκε σε μεγάλο φόβο. Φόβο για το μήπως στη Φλώρινα ξαναεμπιστευτούμε αυτά τα κόμματα που οδήγησαν την περιοχή σε αυτόν το βούρκο. Μήπως ψηφίσουμε πάλι τα δύο κόμματα που εξαφανίζουν από την περιοχή μας το Πανεπιστήμιο, το ΤΕΙ, το Τρένο, το Νοσοκομείο και πολλά άλλα. Όμως, μέρες –άνοιξης– που είναι, ο μεγάλος μου φόβος μεταμορφώθηκε σε μεγάλη ελπίδα. Ελπίδα στο αύριο το οποίο το ορίζουν οι νέοι της Φλώρινας. Ελπίδα πως τα πράγματα, ήρθε π