Φτου, Ξελευτερία!
Νιώθω ένα κούνημα σε όλο μου το σώμα. Μήπως δεν είμαι καλά και τρέμω; Πήρα όλα μου τα χάπια; Όχι, δεν είμαι εγώ. Το πολύφωτο κουνιέται σαν τρελό. Ο ήχος των κρουόμενων κρυστάλλων από τα ποτήρια στη βιτρίνα μου τρυπάει τα αυτιά. Μέσα σ’ όλα καταλαβαίνω πως εκτός από το εξωτερικό κούνημα, τρέμουν τα χέρια μου. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν στα ύψη. Φόβος. Δεν ακούω τίποτα άλλο. Ένα υπερερεθισμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης, με σπρώχνει βίαια προς την πόρτα. Φτάνω σχεδόν πετώντας. Ανοίγω και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια. Οι σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όχι. Εγώ έχω περάσει Κατοχή. Έχω περάσει εμφύλιο. Έχω περάσει μια ζωή με βάσανα και αγώνες. Δεν θα πλακωθώ στα ερείπια ενός παλιοσεισμού. Φόβος ανάμεικτος με λίγο κουράγιο και κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν κουτρουβαλώντας. Είμαι έξω. Είμαι ελεύθερη . Ωχ. Θεέ μου. Άφησα πίσω τον εγγονό μου. ---- Οι λέξεις μου μένουν στον αέρα. Η δόνηση και η βοή, της έχουν αποσπάσει τελείως την προσοχή. «Γιαγιά» σχεδόν φωνάζω, «είναι σεισμός». Τα νύχια τ
