Sol Pugnator

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΡΑΜΠΟΒΑ Σήμερα, έχει ξημερώσει μία ακόμα όμορφη μέρα. Ο Α. ξυπνάει και ετοιμάζεται να πάει στο σχολείο. Ντρέπεται λίγο στην τάξη, επειδή ο μπαμπάς του είναι ο δάσκαλος, αλλά αυτό που του αρέσει στο σχολείο είναι πως βρίσκεται με τους φίλους του και στα διαλείμματα παίζουν μπάλα. Η Κ. ετοιμάζει πρωινό για τα δύο παιδιά της. Πόσα νέα συναισθήματα ένιωσε με τη γέννησή τους και πόσο όμορφα άλλαξε η ζωή της! Η Μ. έχει μόλις ξυπνήσει. Άργησε πάλι και πρέπει να τρέξει. Το πανεπιστήμιο είναι μακριά και η Μ. δεν θέλει να χάσει ένα μάθημα που τόσο της αρέσει. Ο Ρ. είναι ήδη στο χωράφι και δουλεύει. Σήμερα έχει και τον μεγάλο του γιο μαζί, που μόλις έκλεισε τα 12. Η δουλειά στον αγρό είναι δύσκολη και χρειάζονται χέρια. Μπαίνουν στο χωριό και σπάνε κάθε πόρτα. Βρίσκουν τον δάσκαλο, τον σκοτώνουν και περιφέρουν το σώμα του στους δρόμους. Μαθαίνει πράγματα του Σατανά στον κόσμο, λένε. Τα νέα αγόρια δεν χρειάζονται βιβλία, λένε, ένα όπλο χρειάζονται στα χέρια, να μαρτυρήσουν για την

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΡΑΜΠΟΒΑ Μέρες Μουντιάλ ποδοσφαίρου και συνήθως, σε αυτό το πλαίσιο ανταγωνισμού εθνικών ομάδων, ένα από τα φαινόμενα που βρίσκει πρόσφορο έδαφος προς ανάπτυξη είναι αυτό του εθνικισμού. Έτσι, για παράδειγμα, σε απάντηση του πανό για την ‘αργεντινότητα’ των Μαλβίνων νήσων (Φόκλαντ) που ανήρτησαν οι παίχτες της εθνικής Αργεντινής σε αγώνα προετοιμασίας, οι Άγγλοι οπαδοί ανέμιζαν (βρετανικές) σημαίες των νησιών Φόκλαντ στο παιχνίδι της εθνικής τους με την Ιταλία (!). Μάλιστα, για το ίδιο θέμα, η βρετανική ταμπλόιντ Daily Star (22/6) προέβλεπε «αιματοκύλισμα» για την ημέρα του αγώνα Αγγλία-Κόστα Ρίκα ανάμεσα σε «Αργεντινούς εισβολείς στην πόλη» και το «στρατό των οπαδών των Τριών Λιονταριών». Φυσικά, η χρήση των όρων «εισβολείς», «στρατός» και «Τρία Λιοντάρια» δεν είναι καθόλου τυχαία, με τα Τρία Λιοντάρια να προέρχονται από το μοναρχικό θυρεό που καθιερώθηκε από το Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο. Γενικά, ο εθνικισμός κάνει έντονη την εμφάνισή του, καθώς, σύμφωνα με τον Benedic

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΡΑΜΠΟΒΑ Το 1850 το οθωμανικό κράτος είχε βρεθεί στα πρόθυρα της διάλυσης, αφού τις εθνικές επαναστάσεις και τους πολέμους με τις Μεγάλες Δυνάμεις είχε συνοδεύσει η οικονομική καθίζηση. Το φεουδαρχικό οικονομικό σύστημα που επικρατούσε επί αιώνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, ενώ ο καπιταλισμός δεν είχε κάνει παρά μόνο κάποια δειλά βήματα με μια αστική τάξη που τότε μόλις άρχιζε να αναπτύσσεται. Ταυτόχρονα, η Βιομηχανική Επανάσταση που λάμβανε χώρα κυρίως σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική και η συνεπακόλουθη έκρηξη του διεθνούς εμπορίου επέτειναν την ανάγκη για μεγάλες αλλαγές. Οι οθωμανικές αρχές προσπάθησαν να επιβάλουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (γνωστές ως Τανζιμάτ, από το 1839 έως το 1876), με σκοπό τον εκμοντερνισμό της χώρας και τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας σε καπιταλιστική βάση.[1] Εντούτοις, το οθωμανικό κράτος, προκειμένου να περάσει στις μεταρρυθμίσεις έπρεπε να λύσει άμεσα μια σειρά σημαντικών προβλημάτων, με πιο καίριο αυτό της χρηματοδότη