Ιδιότυπη κι ακούσια αλληλεγγύη στους τραπεζίτες
Του Χρήστου Γραμπόβα* Τις τελευταίες ημέρες, και ειδικά μετά τη διακαναλική συνέντευξη του Γ. Παπανδρέου, έχει προκύψει η συζήτηση για την «επιμήκυνση» του χρόνου αποπληρωμής του χρέους δανεισμού από τη συμφωνία για το Μνημόνιο. Ουσιαστικά, μιλάμε για ενός είδους αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία, βέβαια, εκτός από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής συμπεριλαμβάνει συνήθως και τη μείωση του χρέους, το λεγόμενο «κούρεμα». Από ό,τι φαίνεται, το ΔΝΤ, για την ώρα, μιλάει μόνο για τη λεγόμενη επιμήκυνση. Γιατί, όμως, υπάρχει αυτή η πρόταση τώρα; Από ό,τι φαίνεται, η πρόταση αυτή δεν έχει σχέση με κάποιες ιδιαίτερες αρνητικές εξελίξεις. Εκ των προτέρων ήταν σαφές ότι, ακόμα κι απόλυτα αν εφαρμοζόταν το Μνημόνιο, το ελληνικό κράτος θα ήταν αναγκασμένο να αναδιαρθρώσει το χρέος του. Κι αυτό γιατί με τις «αισιόδοξες» προβλέψεις του Μνημονίου η χώρα θα έφτανε στο τέλος του 2012 με το δημόσιο χρέος στο 149% του ΑΕΠ. Αυτό το δημόσιο χρέος είναι αδύνατον να καλυφθεί χωρίς πολύ υψηλά ποσοστά ανάπτ...