Sol Pugnator

Μια Κυριακή του Αύγουστου, μια μέρα μες στη ζέστη, ο Μέγας Αυτοκράτορας δεχόταν ακροάσεις. Η πρώτη, η πιο σημαντική, ήρθε απ’ τον Πατριάρχη, που απ’ την Πόλη ιεραρχεί όλην την οικουμένη: «Αφέντη μου και Βασιλιά, βιγλάτορα της Πίστης, πάει καιρός πολύς που ο Χριστός μας οδηγεί το σεβαστό μας κράτος. Παρόλα αυτά την Κυριακή που έχουμε ως αργία, είναι η γιορτή που είχανε οι Έλληνες τη πίστει, Ενώ, ο ίδιος ο Χριστός κι εσύ ο Βασιλιάς του, κι εγώ δούλος πιστός αντάμα και των δύο, γνωρίζουμε όλοι μας καλά πως οι γραφές το λένε, Μνήσθητι τ’ ημέραν Σάββατον αγιάζειν τε αυτή, τίμα Κυρίω τώ Θεώ και ου άλλα ποιείς. Έφτασε η ώρα Βασιλιά και μέγα Άρχοντά μου, τη μέρα να αλλάξουμε και να ‘χουμε αργία, αντί την Κυριακή, τη μέρα του Σαββάτου». Τότε ο Πρωτομανδάτορας εζήτησε τυχόν άλλες απόψεις, προτού ο Αυτοκράτορας απόφαση ελάβει. Πρώτοι μιλήσαν οι έμποροι κι εντόνως διαφωνήσαν, «Τετάρτες είναι οι λαϊκές, Τετάρτες να ‘ναι αργίες», Φωνές, κραυγές ακούστηκαν απ’ όλες τις ομάδες, οι Βένετοι, οι

Ξεκίνησε την αναζήτηση το χάραμα. Πέρασε από όλα τα πιθανά σημεία. Παρακάλεσε όλα τα πρόσωπα που συνάντησε. Χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιος του είπε να πάει στους Ιταλούς. Άλλαξε κατεύθυνση κι άρχισε να περπατά με γοργά μικρά-μικρά βήματα, στο παράξενό του στιλ που τόσες φορές προκαλούσε την κοροϊδία. Όταν ανέβαζε ταχύτητα, το κοντό παντελονάκι που επέπλεε πάνω στα κοκαλιάρικα πόδια του, φάνταζε σαν πανί ιστιοφόρου που ανεμοδέρνεται στη φουρτούνα. Φτάνοντας, χώθηκε μέσα στο πλήθος που πολιορκούσε μια σιδερένια δίφυλλη μαντρόπορτα. Γιομάτος ελπίδα, ένωσε τη φωνή του με τους υπόλοιπους “per favore, per favore”. Η απάντηση, ένας μικρός θάνατος μέσα του: “non ha niente”, «δεν έχει τίποτα». Πήρε το κάθετο δρομάκι από τη μάντρα και περπάτησε για απροσδιόριστο χρόνο δίχως ξεκάθαρη σκέψη. Το αδειανό του στομάχι έβγαζε θηριώδεις βρυχηθμούς, αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα. Στο νου του είχε μόνο καρφωθεί το βλέμμα της μάνας που κείτονταν στην προηγούμενη διασταύρωση με το νεκρό βρέφος στην αγκαλιά της.