8. Ου κλέψεις
Ξεκίνησε την αναζήτηση το χάραμα. Πέρασε από όλα τα πιθανά σημεία. Παρακάλεσε όλα τα πρόσωπα που συνάντησε. Χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιος του είπε να πάει στους Ιταλούς. Άλλαξε κατεύθυνση κι άρχισε να περπατά με γοργά μικρά-μικρά βήματα, στο παράξενό του στιλ που τόσες φορές προκαλούσε την κοροϊδία. Όταν ανέβαζε ταχύτητα, το κοντό παντελονάκι που επέπλεε πάνω στα κοκαλιάρικα πόδια του, φάνταζε σαν πανί ιστιοφόρου που ανεμοδέρνεται στη φουρτούνα. Φτάνοντας, χώθηκε μέσα στο πλήθος που πολιορκούσε μια σιδερένια δίφυλλη μαντρόπορτα. Γιομάτος ελπίδα, ένωσε τη φωνή του με τους υπόλοιπους “per favore, per favore”. Η απάντηση, ένας μικρός θάνατος μέσα του: “non ha niente”, «δεν έχει τίποτα». Πήρε το κάθετο δρομάκι από τη μάντρα και περπάτησε για απροσδιόριστο χρόνο δίχως ξεκάθαρη σκέψη. Το αδειανό του στομάχι έβγαζε θηριώδεις βρυχηθμούς, αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα. Στο νου του είχε μόνο καρφωθεί το βλέμμα της μάνας που κείτονταν στην προηγούμενη διασταύρωση με το νεκρό βρέφος στην αγκαλιά της.