6. Ου φονεύσεις
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του με το νου του κολλημένο σ’ ένα πρόσωπο. Αυτό το αγόρι, σε κάθε μάθημα, τον έφερνε σε νέα αναπάντεχα επίπεδα ανισορροπίας. Ο γέρων Ιεζεκίηλ δίδασκε τις γραφές από τα χρόνια του Μωυσή, εδώ και κοντά μισό αιώνα. Δεν είχε υπάρξει άλλο αγόρι σαν τον Ιακώβ να του δημιουργεί τόσο αρνητικά συναισθήματα. Κάθε φορά, ενώ η ώρα του μαθήματος σίμωνε, ένιωθε την καρδιά του να χτυπά με ορμητικούς ρυθμούς, την ανάσα του να ζορίζεται. Έπιανε τον εαυτό του να μετρά αντίστροφα τις μέρες που υπολείπονταν ώσπου να αντρωθεί ο νεαρός και να μην ξαναεμφανιστεί στο μάθημα. «Χίλιεσαρανταδύο» σκέφτηκε, σήκωσε το βλέμμα και χαιρέτισε τους μαθητές. Η ένταση δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της: Ιακώβ: Δάσκαλε, ο Κύριός μας δεν μετέτρεψε το νερό του ζωοδότη Νείλου σε αίμα για να πεθάνουν οι εχθροί μας από τη δίψα; Δόξα να ‘χει; Ιεζεκίηλ: Έτσι είναι, δόξα να ‘χει ο Κύριος. Ιακώβ: Και Δάσκαλε, μετά ο Κύριος δεν έριξε χαλάζι και φωτιά εξ ουρανού, τσακίζοντας ανθρώπους μαζί κα