6. Ου φονεύσεις

-
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του με το νου του κολλημένο σ’ ένα πρόσωπο. Αυτό το αγόρι, σε κάθε μάθημα, τον έφερνε σε νέα αναπάντεχα επίπεδα ανισορροπίας. Ο γέρων Ιεζεκίηλ δίδασκε τις γραφές από τα χρόνια του Μωυσή, εδώ και κοντά μισό αιώνα. Δεν είχε υπάρξει άλλο αγόρι σαν τον Ιακώβ να του δημιουργεί τόσο αρνητικά συναισθήματα. Κάθε φορά, ενώ η ώρα του μαθήματος σίμωνε, ένιωθε την καρδιά του να χτυπά με ορμητικούς ρυθμούς, την ανάσα του να ζορίζεται. Έπιανε τον εαυτό του να μετρά αντίστροφα τις μέρες που υπολείπονταν ώσπου να αντρωθεί ο νεαρός και να μην ξαναεμφανιστεί στο μάθημα. «Χίλιεσαρανταδύο» σκέφτηκε, σήκωσε το βλέμμα και χαιρέτισε τους μαθητές. Η ένταση δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της:

Ιακώβ: Δάσκαλε, ο Κύριός μας δεν μετέτρεψε το νερό του ζωοδότη Νείλου σε αίμα για να πεθάνουν οι εχθροί μας από τη δίψα; Δόξα να ‘χει;

Ιεζεκίηλ: Έτσι είναι, δόξα να ‘χει ο Κύριος.

Ιακώβ: Και Δάσκαλε, μετά ο Κύριος δεν έριξε χαλάζι και φωτιά εξ ουρανού, τσακίζοντας ανθρώπους μαζί και ζωντανά; Δόξα να ‘χει;

Ιεζεκίηλ: Έτσι είναι, δόξα να ‘χει ο Κύριος.

Ιακώβ: Και Δάσκαλε, ο Κύριος δεν σκότωσε όλους τους πρωτότοκους υιούς των Αιγυπτίων; Δόξα να’χει;

Ιεζεκίηλ: Έτσι είναι, δόξα να ‘χει ο Κύριος.

Ιακώβ: Μα Δάσκαλε, ο Κύριος στο Μωυσή δεν έδωσε εντολή απαράβατη το «ου φονεύσεις»; Δόξα να’ χει;

Στο άκουσμα του λόγου αυτού, ο γέρων Ιεζεκίηλ δεν άντεξε. Άρπαξε ένα κομμάτι ξύλο κι όρμηξε στο κατόπι του αμετανόητου νεανίσκου, κραυγάζοντας: «θα σου εξηγήσω εγώ το ου φονεύσεις».

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο συλλογικό έργο "Δεκάλογος" τον Ιούνιο του 2019 από τις εκδόσεις του Alte Fablon. Η φωτογραφία είναι της Φρόσως Μπασματζίδου, επίσης, από τον "Δεκάλογο".

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Φουσάτα

-
Μαύρο βαθύ ο ουρανός, σκότος με φόβο μπλέκει, έρημη πόλη φαίνεται, το όμορφο Χαλέπι._ Διαβάτες άλλοι δεν περνούν, παντού σιωπή ηχεί, μόνο ένα κασετόφωνο, θύμισες αντηχεί._ Της Αλ-Χανάουι η φωνή, γνωστό πολύ το άσμα, αυτό που στα σχολεία μας, το δίδασκαν με πείσμα._ «Τα φουσάτα των άλλων περάσαν, σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά, η Συρία ποτέ δεν πεθαίνει», κι άλλα λόγια πολύ ηρωικά._ Μα το άσμα θαρρείς χαλασμένο, δεν μας τα 'πανε τόσο καλά, Με μαχαίρι, φουσάτα και βόμβες, με πνιγμένα παιδιά στα ανοιχτά, Η Συρία κάθε μέρα πεθαίνει και μαζί ξεψυχά κι η ανθρωπιά._
Διαβάστε περισσότερα

Φτου, Ξελευτερία!

-
Νιώθω ένα κούνημα σε όλο μου το σώμα. Μήπως δεν είμαι καλά και τρέμω; Πήρα όλα μου τα χάπια; Όχι, δεν είμαι εγώ. Το πολύφωτο κουνιέται σαν τρελό. Οι ήχοι των κρουόμενων κρυστάλλων από τα ποτήρια στη βιτρίνα, μου τρυπάει τα αυτιά. Με δυσκολία διακρίνω πως εκτός από το εξωτερικό κούνημα, τρέμουν και τα χέρια μου. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν στα ύψη. Φόβος. Δεν ακούω τίποτα άλλο. Ένα υπερερεθισμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης, με σπρώχνει βίαια προς την πόρτα. Φτάνω σχεδόν πετώντας. Ανοίγω και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια. Οι σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όχι. Εγώ έχω περάσει Κατοχή. Έχω περάσει εμφύλιο. Έχω περάσει μια ζωή με βάσανα και αγώνες. Δεν θα πλακωθώ στα ερείπια ενός παλιοσεισμού. Φόβος ανάμεικτος με λίγο κουράγιο και κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν κουτρουβαλώντας. Είμαι έξω. Είμαι ελεύθερη . Ωχ. Θεέ μου. Άφησα πίσω τον εγγονό μου. ---- Οι λέξεις μου μένουν στον αέρα. Η δόνηση και η βοή, της έχουν αποσπάσει τελείως την προσοχή. «Γιαγιά» σχεδόν φωνάζω, «είναι σεισμός». Τα νύχι...
Διαβάστε περισσότερα

8. Ου κλέψεις

-
Εικόνα
Ξεκίνησε την αναζήτηση το χάραμα. Πέρασε από όλα τα πιθανά σημεία. Παρακάλεσε όλα τα πρόσωπα που συνάντησε. Χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιος του είπε να πάει στους Ιταλούς. Άλλαξε κατεύθυνση κι άρχισε να περπατά με γοργά μικρά-μικρά βήματα, στο παράξενό του στιλ που τόσες φορές προκαλούσε την κοροϊδία. Όταν ανέβαζε ταχύτητα, το κοντό παντελονάκι που επέπλεε πάνω στα κοκαλιάρικα πόδια του, φάνταζε σαν πανί ιστιοφόρου που ανεμοδέρνεται στη φουρτούνα. Φτάνοντας, χώθηκε μέσα στο πλήθος που πολιορκούσε μια σιδερένια δίφυλλη μαντρόπορτα. Γιομάτος ελπίδα, ένωσε τη φωνή του με τους υπόλοιπους “per favore, per favore”. Η απάντηση, ένας μικρός θάνατος μέσα του: “non ha niente”, «δεν έχει τίποτα». Πήρε το κάθετο δρομάκι από τη μάντρα και περπάτησε για απροσδιόριστο χρόνο δίχως ξεκάθαρη σκέψη. Το αδειανό του στομάχι έβγαζε θηριώδεις βρυχηθμούς, αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα. Στο νου του είχε μόνο καρφωθεί το βλέμμα της μάνας που κείτονταν στην προηγούμενη διασταύρωση με το νεκρό βρέφος στην αγκαλιά της....
Διαβάστε περισσότερα