Φτου, Ξελευτερία!
Ανοίγω και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια. Οι σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όχι. Εγώ έχω περάσει Κατοχή. Έχω περάσει εμφύλιο. Έχω περάσει μια ζωή με βάσανα και αγώνες. Δεν θα πλακωθώ στα ερείπια ενός παλιοσεισμού. Φόβος ανάμεικτος με λίγο κουράγιο και κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν κουτρουβαλώντας. Είμαι έξω. Είμαι ελεύθερη. Ωχ. Θεέ μου. Άφησα πίσω τον εγγονό μου.
----
Οι λέξεις μου μένουν στον αέρα. Η δόνηση και η βοή, της έχουν αποσπάσει τελείως την προσοχή. «Γιαγιά» σχεδόν φωνάζω, «είναι σεισμός». Τα νύχια της έχουν μπηχτεί στα μπράτσα της πολυθρόνας. Το σταφιδιασμένο της πρόσωπο έχει συνοφρυωθεί ακόμα περισσότερο, με τον φόβο να δημιουργεί πολλαπλάσιες ρυτίδες γύρω από τα μάτια της. «Γιαγιά, με ακούς;» Η δόνηση συνεχίζεται και γίνεται πιο δυνατή. Η προσπάθειά μου να επικοινωνήσω θα κρατήσει λίγα δευτερόλεπτα. Παρά τα χρόνια της, θα χρειαστεί ελάχιστο χρόνο για να διασχίσει τη διαδρομή από το καθιστικό στην εξώπορτα. Μένω πίσω εντυπωσιασμένος, αλλά και κάπως ανακουφισμένος. Τώρα που ξέρω πως θα είναι ασφαλής, θα μπορέσω να αντιμετωπίσω την κατάσταση με τους δικούς μου όρους.
Είναι σημαντικό να αντιπαλέψει κάποιος τους φόβους του. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον έμφυτο φόβο του ανθρώπου προς τα φυσικά φαινόμενα. Έτσι, έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να πολεμήσω την αίσθηση που με ωθούσε προς την εξώπορτα. Προσπάθησα, ορθολογικά, να αναλύσω το εκτιμώμενο μέγεθος σε Ρίχτερ και την πιθανότητα αυτός να αποτελεί τον κύριο σεισμό. Δεν θα πω ψέματα, η καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά και είχα κάποιες αμφιβολίες. Στο τέλος, όμως, πείστηκα πως δεν συνέτρεχε λόγος πανικού και αποτελείωσα μέσα μου τα τελευταία ψήγματα του φόβου.
Έμεινα καθιστός και ήρεμος στο διαμέρισμα του 3ου. Δεν φοβάμαι πια, είμαι ελεύθερος.
Εναλλακτικό τέλος: Ακολούθησε ο κύριος σεισμός και η πολυκατοικία κατέρρευσε με τον νέο ακόμα στην πολυθρόνα.
Επιμύθιο: Του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ.
Σχόλια