Φουσάτα

Μαύρο βαθύ ο ουρανός, σκότος με φόβο μπλέκει,

έρημη πόλη φαίνεται, το όμορφο Χαλέπι._

Διαβάτες άλλοι δεν περνούν, παντού σιωπή ηχεί,

μόνο ένα κασετόφωνο, θύμισες αντηχεί._

Της Αλ-Χανάουι η φωνή, γνωστό πολύ το άσμα,

αυτό που στα σχολεία μας, το δίδασκαν με πείσμα._

«Τα φουσάτα των άλλων περάσαν, σαν το Λίβα που καίει τα σπαρτά,

η Συρία ποτέ δεν πεθαίνει», κι άλλα λόγια πολύ ηρωικά._

Μα το άσμα θαρρείς χαλασμένο, δεν μας τα 'πανε τόσο καλά,

Με μαχαίρι, φουσάτα και βόμβες, με πνιγμένα παιδιά στα ανοιχτά,

Η Συρία κάθε μέρα πεθαίνει και μαζί ξεψυχά κι η ανθρωπιά._