Ο Αυστριακός, ο Έλληνας και οι Εκλογές του 2012
Χρήστος Γραμπόβας, 13/2/2000
Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Μαγκεστριανοί Ρυθμοί»
Η Αυστρία, η χώρα του Μότσαρτ, των εντελβάις και των χιονοδρομικών κέντρων, γύρισε μια νέα σελίδα στην ιστορία της με την απαρχή της νέας χιλιετίας. Για πρώτη φορά στη δημοκρατική ιστορία της, στην Αυστριακή κυβέρνηση συμμετέχουν ακροδεξιοί. Το κόμμα της "Ελευθερίας", που μεταμορφώθηκε το 1986 από τον μέχρι τώρα ηγέτη του, Γιοργκ Χάιντερ, σε ακροδεξιό και ρατσιστικό, κατάφερε να βρεθεί στις πρόσφατες εκλογές στη δεύτερη θέση με ποσοστό 27%. Μετά από αυτό, και παρά την θύελλα αντιδράσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεργάστηκε με το συντηρητικό "Λαϊκό" κόμμα στη δημιουργία μιας ισχυρής κοινοβουλευτικά κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο σε Ευρωπαϊκά δεδομένα, καθώς η εξίσου ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία συμμετείχε έστω και βραχυπρόθεσμα σε κυβέρνηση συνεργασίας. Επίσης, διψήφια ποσοστά έπιασε και το ξενοφοβικό και ρατσιστικό κόμμα του Ζ. Μ. Λεπέν στην Γαλλία. Ωστόσο, η επιτυχία του Χάιντερ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Τρεις ήταν οι κύριοι λόγοι που έφεραν αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Πρώτον, η συνεχείς διακυβέρνηση της χώρας από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς, και μάλιστα σε συγκυβέρνηση για τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια. Ο κόσμος βαρέθηκε, και έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιεί τη γνωστή έκφραση: "Όλοι τους ίδιοι είναι". Δεύτερον, στην Αυστρία υπάρχει σεβαστός αριθμός μεταναστών, που μάλιστα αυξήθηκε αρκετά με την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Οι Αυστριακοί έγιναν πολύ λιγότερο 'ανεκτικοί' ως προς τους ξένους, ειδικά μετά από εγκλήματα που αποδώθηκαν μέσω του τύπου σε ξένους μετανάστες. Τρίτον, ο, πραγματικά χαρισματικός, Γιοργκ Χάιντερ έπαιξε τέλεια το παιχνίδι της ακροαματικότητας, αντιλαμβανόμενος τη σημασία της στη σημερινή εποχή της πληροφόρησης. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί ήταν παραπάνω από περιχαρείς να δείξουν τον Χάιντερ να κάνει σκι, τον Χάιντερ να κάνει ορειβασία, τον Χάιντερ να παίζει ποδόσφαιρο, κλπ. Και γιατί όχι, αφού η φάτσα του 'ωραίου Γιοργκ' πουλούσε σε ακροαματικότητα.
Τι σχέση, όμως, έχει η Αυστριακή πολιτική σκηνή με την Ελληνική; Θα απαντήσω με ερώτηση: Σας θυμίζουν οι τρεις παραπάνω λόγοι της εκλογικής επιτυχίας των ακροδεξιών στην Αυστρία τίποτα; Πρώτον, στην Ελλάδα τα τελευταία 26 χρόνια κυβερνούν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία. Συγκυβέρνηση των δύο δεν έχουμε ακόμα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος πολιτικός αναλυτής για να προβλέψει ότι μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι καθόλου περίεργο να το δούμε και αυτό. Άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς έχουν κάποια στιγμή αναφωνήσει: "Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι". Αυτό είναι ένα γενικό Ευρωπαϊκό φαινόμενο, το ότι δηλαδή, οι μέχρι πρότινος δύο πόλοι γίνονται ένας, και η αντίδραση του κόσμου θα έρθει ή προς πολύ δεξιά, ή προς πολύ αριστερά. Δεύτερον, η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης την τελευταία δεκαετία και οι Έλληνες, με το σιγοντάρισμα και των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ακροαματικότητα γαρ!), έχουμε γίνει πολύ λιγότερο 'ανεκτικοί' στους ξένους. Το φαινόμενο της ξενοφοβίας δε, χειροτερεύει καθημερινά και είχαμε ήδη τις πρώτες ρατσιστικές επιθέσεις στην Αθήνα. Τρίτον, οι δύναμη των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα της τηλεόρασης, έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ως γνωστόν, είμαστε η γενιά της πληροφόρησης, ή μάλλον της παραπληροφόρησης. Αρκετοί πολιτικοί έχουν αντιληφθεί το παιχνίδι της ακροαματικότητας και το παίζουν τέλεια. Ο Χάιντερ δεν είναι ο μόνος 'ωραίος' της Ευρώπης, ούτε ο μόνος που ξέρει να 'παίζει' με τον τηλεοπτικό φακό.
Θυμηθείτε λοιπόν αυτό το άρθρο σε δέκα με δεκαπέντε χρόνια, όταν ενδεχομένως και εμείς ως εκλεκτορικό σώμα θα έχουμε κάνει την έκπληξή μας και θα έχουμε τον δικό μας 'ωραίο Χάιντερ'. Όχι, δεν είναι τίποτα αναπόφευκτο. Αλλά η αποφυγή ενός πραγματικού δημοκρατικού ξεπεσμού όπως αυτού, επαφίεται σε μας. Πάντα υπάρχει ελπίδα όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται. Για αυτό: Κλείστε τις Τηλεοράσεις και Ανοίξτε τα Μάτια σας!
Σχόλια