Μια Κυριακή του Αύγουστου, μια μέρα μες στη ζέστη, ο Μέγας Αυτοκράτορας δεχόταν ακροάσεις. Η πρώτη, η πιο σημαντική, ήρθε απ’ τον Πατριάρχη, που απ’ την Πόλη ιεραρχεί όλην την οικουμένη: «Αφέντη μου και Βασιλιά, βιγλάτορα της Πίστης, πάει καιρός πολύς που ο Χριστός μας οδηγεί το σεβαστό μας κράτος. Παρόλα αυτά την Κυριακή που έχουμε ως αργία, είναι η γιορτή που είχανε οι Έλληνες τη πίστει, Ενώ, ο ίδιος ο Χριστός κι εσύ ο Βασιλιάς του, κι εγώ δούλος πιστός αντάμα και των δύο, γνωρίζουμε όλοι μας καλά πως οι γραφές το λένε, Μνήσθητι τ’ ημέραν Σάββατον αγιάζειν τε αυτή, τίμα Κυρίω τώ Θεώ και ου άλλα ποιείς. Έφτασε η ώρα Βασιλιά και μέγα Άρχοντά μου, τη μέρα να αλλάξουμε και να ‘χουμε αργία, αντί την Κυριακή, τη μέρα του Σαββάτου». Τότε ο Πρωτομανδάτορας εζήτησε τυχόν άλλες απόψεις, προτού ο Αυτοκράτορας απόφαση ελάβει. Πρώτοι μιλήσαν οι έμποροι κι εντόνως διαφωνήσαν, «Τετάρτες είναι οι λαϊκές, Τετάρτες να ‘ναι αργίες», Φωνές, κραυγές ακούστηκαν απ’ όλες τις ομάδες, οι Βένετοι, οι
Σχόλια