Sol Pugnator

Του Χρήστου Γραμπόβα Πολλές σταγόνες μελάνι έχουν χυθεί εδώ και εβδομάδες για τις εξελίξεις στην ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά. Πολλά κείμενα δημοσιεύονται στις εφημερίδες της αριστεράς με στόχο να γίνουν προτάσεις για το μέλλον του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για να εξηγήσουν το άσχημο αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Οι εξελίξεις όμως τρέχουν, η κοινωνία δεν περιμένει και ούτε καν διαβάζει τα βαθυστόχαστα κείμενά μας. Βέβαια, η παραγωγή πολιτικής σκέψης είναι κάτι πολύ καλό και όμορφο, ωστόσο, η απουσία οργανωτικών μηχανισμών που θα φέρουν τις παραγόμενες ιδέες στο επίκεντρο της πολιτικής γραμμής υποβαθμίζει, δυστυχώς, την πολιτική αυτή σκέψη, πρακτικά, στο επίπεδο της ανάπτυξης γενικών ιδεών. Η δημιουργία τέτοιων οργανωτικών μηχανισμών στο ΣΥΡΙΖΑ, καλώς ή κακώς, μπορεί να επέλθει μόνο με μια συμφωνία των συνιστωσών σε κεντρικό επίπεδο και όχι μέσω συνεχών πανελλαδικών συνδιασκέψεων. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, ώστε την εσωστρεφή αυτή περίοδο

Του Χρήστου Γραμπόβα* Κάποιοι, εκ των υστέρων, παραπονιόντουσαν για την αδράνεια των Φλωρινιωτών σε σχέση με την έδρα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Κανείς, ωστόσο, σήμερα δεν αρθρογραφεί, δε διαμαρτύρεται, δε φωνάζει για την συνειδητή προσπάθεια εξαφάνισης των σπουδαστών και των φοιτητών από την πόλη μας. Για κάποιους στις κομματικές πυραμίδες και τα αυτοδιοικητικά πόστα ίσως αυτό να λέγεται κομματική πειθαρχία. Για κάποιους άλλους, στην αντίπερα όχθη, ίσως να μη θεωρείται πεδίο μικροπολιτικού κέρδους, αφού και οι δικοί τους κομματικοί μέντορες φαίνεται να συμφωνούν με τις πράξεις της κυβέρνησης. Για μερικούς από εμάς αυτά όλα αποτελούν το σημαντικότερο πρόβλημα της περιοχής μας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, αποφάσισε μέσα στο κατακαλόκαιρο (ως συνήθως όταν πρόκειται για νομοσχέδια-ντροπή) να δημιουργήσει, προφανώς ενάντια στο Σύνταγμα , ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Έτσι, όποιος ιδιώτης θέλει από Σεπτέμβριο θα μπορεί να ιδρύσει μια Παιδαγωγική Σχολή (που έχει και πολύ μεγάλη ζήτη

Του Χρήστου Γραμπόβα* Δομικό χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου που φεύγει (;) είναι η δικτατορία της εικόνας. Μια δικτατορία που δεν έχει μόνο να κάνει με το «με τι χτένισμα εμφανίστηκε η τάδε τηλεοπτική προσωπικότητα» ή με το «τι ένδυση θα παρουσιαστεί ο δείνα αοιδός στην Eurovision». Η δικτατορία της εικόνας είναι βασικό στοιχείο κάθε μορφής της καθημερινότητας και βασικά σχετίζεται με την απόλυτη επικράτηση της μορφής επί του περιεχομένου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να αναλυθούν πάρα πολλές κινήσεις για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Βασική έγνοια των κατά τόπους οικονομικών «θεραπευτών» είναι η τόνωση της ψυχολογίας του κόσμου. Όταν ο παγκόσμιος πολίτης πιστέψει πως θα βγούμε από την κρίση τότε, ως δια μαγείας, θα βγούμε. Είναι ουσιαστικά μια παραλλαγή της φαντασίωσης του Πάολο Κοέγιο πως «όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις». Έτσι, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συνάντησης των G20 στο Λονδίνο, όπου βασικό μέλημ

Του Χρήστου Γραμπόβα* Ένα από τα γεγονότα που τράβηξαν τα φώτα της δημοσιότητας στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν τα πανάκριβα «σπα» των μεγαλοστελεχών των υπό κατάρρευση εταιρειών το περασμένο φθινόπωρο. Ωστόσο, αυτά τα μεγάλα λουτρά των επιφανών στελεχών δεν είναι ούτε τα μοναδικά ούτε τα πιο σημαντικά. Οι επιχειρήσεις εφαρμόζουν τη λογιστική τεχνική του «Μεγάλου Λουτρού» (Big Bath) εδώ και δεκαετίες με την ανοχή των ελεγκτικών μηχανισμών. Σύμφωνα με αυτήν την τεχνική, όταν έχουμε αλλαγή στο μάνατζμεντ μιας επιχείρησης η νέα διοίκηση τείνει να εμφανίζει την κατάσταση της εταιρείας πολύ χειρότερα από ότι πραγματικά είναι και να παραφουσκώνει τις ζημιές μεταφέροντας έσοδα στο μέλλον. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο άμεσο μέλλον να εμφανίζονται υψηλότερα κέρδη τα οποία πιστώνονται στο νέο μάνατζμεντ και στη «χρηστή διοίκηση που ακολουθεί». Η συγκεκριμένη πρακτική δεν εμφανίζεται μόνο κατά την αλλαγή διοίκησης αλλά μπορεί να επιλεγεί σε περιπτώσεις μη ομαλών καταστάσεων, είτ

Του Χρήστου Γραμπόβα* Τους τελευταίους μήνες έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τα λεγόμενα golden boys και τα πολύ υψηλά μπόνους που κατάφερναν να εξασφαλίζουν. Το φαινόμενο αυτό είναι φυσικά πραγματικό και έχει απτά αποτελέσματα, καθώς το ποσοστό των αποδοχών (εν είδει μισθών και μπόνους) του πιο ακριβοπληρωμένου 1% ανέβηκε από το 6,4% του συνόλου των αποδοχών το 1980, στο 11,6% στα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε. [1] Πρέπει, πάντως, να σημειωθεί πως η αύξηση της διαφοράς στα εισοδήματα μεταξύ των οικονομικά εύρωστων και των φτωχότερων στρωμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη και σίγουρα γι’ αυτό δεν ευθύνονται τα μπόνους των λεγόμενων golden boys. Συγκεκριμένα, παίρνοντας το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας που είναι ενδεικτικό, μόλις σε δεκαπέντε χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έως τις μέρες μας, το πιο πλούσιο 10% του πληθυσμού ανέβασε το ποσοστό του συνολικού εθνικού πλούτου που κατέχει από το 47% στο 54%. [2] Οι αριθμοί αυτοί μας δείχνουν ότι το θέμα που προκύπτει με αφ