Η Ζωή ζει!

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το έντονο και επίμονο – πέρα από τα όρια του ‘καθώς πρέπει’ - «δικηγορίστικο» στυλ της στα τηλεοπτικά πάνελ δημιουργεί τον εκνευρισμό σε πολλούς τηλεθεατές. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Ωστόσο, αυτήν την περίοδο της κρίσης προσπαθώ να ‘σκοτώσω’ τον (ψευτο)καθωσπρεπισμό μου και να λυγίσω την αισθητική μου όπου χρειάζεται ώστε να δω την ουσία. Και η ουσία είναι πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατάφερε να φέρει προ των πολιτικών αλλά και των ποινικών τους ευθυνών δύο από τους βασικούς υπεύθυνους για την οικονομική καταστροφή της χώρας, τους πρώην Υπουργούς οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και Ευ. Βενιζέλο. Με συνεχείς και ξεκάθαρες ερωτήσεις κατάφερε να εκθέσει την αλαζονεία των δύο πρώην Υπουργών που φαίνεται πως έχουν μάθει να μη δίνουν αναφορά σε κανέναν. Στην ουσία, όμως, στόχευσε σε πιθανές ποινικές ευθύνες των δύο, για τις οποίες τους ζήτησε να διευκρινίσουν τη θέση τους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ερώτησης «σε ποιον στο γραφείο του έδωσε το CD της Λαγκάρντ για αρχειοθέτηση» ο Παπακωνσταντίνου. Η ίδια η πράξη αλλά και μια πιθανή ψευδής απάντηση στην ερώτηση φέρουν σημαντικές ποινικές ευθύνες λόγω της απόρρητης υφής του δημοσίου αντικειμένου/εγγράφου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου απάντησε πως δε θυμάται! Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον ξαναρώτησε τόσες φορές ώστε ο πρώην Υπουργός να μην μπορεί στο μέλλον να πει πως δεν είχε ακούσει ή δεν είχε καταλάβει την ερώτηση. Τόσες φορές ώστε ούτε ο μελλοντικός εισαγγελέας να μπορεί να πει πως η ερώτησή της παράπεσε μέσα στις τόσες σελίδες δικογραφία και για αυτό δε χρησιμοποιήθηκε. Τόσες φορές ώστε να αναγκαστούν τα κανάλια να την δείξουν και να μην τη θάψουν χαρωπά όπως τόσες άλλες πολύ σημαντικές υποθέσεις. Τόσες φορές ώστε όλοι να ακούσουμε ξανά και ξανά την προσβλητική προς τη νοημοσύνη μας απάντηση και να ξέρουμε για το μέλλον.

Το θέμα της λίστας Λαγκάρντ επανήλθε στην επικαιρότητα και μαζί του είδαμε πάλι στην τηλεόραση τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο καλός παρατηρητής θα είδε πως η βουλευτίνα είχε εξαφανιστεί από τη δημόσια σφαίρα, ήτοι (στις μέρες μας) τα τηλεοπτικά πάνελ. Μπορεί τότε κάποιες από τις ερωτήσεις της να μην μπόρεσαν τα αθηναϊκά κανάλια να τις αποκρύψουν, από τότε όμως ξεχάσαμε και το πρόσωπό της (όχι τη φωνή της, αυτή δεν ξεχνιέται!). Ποτέ δεν της συγχώρεσαν οι καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι το ότι ‘ζόρισε’ δυο τόσο σημαντικά γρανάζια του συστήματος και προς τιμωρία της, αλλά και προς υπόδειξη σε όποιους άλλους μπορεί να σκέφτονται αναλόγως, την απέκλεισαν από την ελληνική τηλεόραση. Στις μέρες μας φαίνεται πως η ‘τιμωρία’ της Κωνσταντοπούλου έληξε, αλλά η ουσία παραμένει. Και η ουσία είναι πως το παλιό σύστημα εξουσίας πιστεύει πως μπορεί ακόμα να εμφανίζει ή να εξαφανίζει, να προωθεί ή να ‘χαντακώνει, να ‘μαυρίζει’ ή να εκλέγει όποιον αυτό επιθυμεί. Όμως, αρέσει-δεν-αρέσει σε κάποιους, ο καιρός της τηλεοπτικής δημοκρατίας τελειώνει και ο εναγκαλισμός των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων με τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης δε χαρίζει πλέον ως δώρο και την εξουσία.

Χρήστος Γραμπόβας