Sol Pugnator

Νιώθω ένα κούνημα σε όλο μου το σώμα. Μήπως δεν είμαι καλά και τρέμω; Πήρα όλα μου τα χάπια; Όχι, δεν είμαι εγώ. Το πολύφωτο κουνιέται σαν τρελό. Οι ήχοι των κρουόμενων κρυστάλλων από τα ποτήρια στη βιτρίνα, μου τρυπάει τα αυτιά. Με δυσκολία διακρίνω πως εκτός από το εξωτερικό κούνημα, τρέμουν και τα χέρια μου. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν στα ύψη. Φόβος. Δεν ακούω τίποτα άλλο. Ένα υπερερεθισμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης, με σπρώχνει βίαια προς την πόρτα. Φτάνω σχεδόν πετώντας. Ανοίγω και κατεβαίνω τα σκαλοπάτια. Οι σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Όχι. Εγώ έχω περάσει Κατοχή. Έχω περάσει εμφύλιο. Έχω περάσει μια ζωή με βάσανα και αγώνες. Δεν θα πλακωθώ στα ερείπια ενός παλιοσεισμού. Φόβος ανάμεικτος με λίγο κουράγιο και κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν κουτρουβαλώντας. Είμαι έξω. Είμαι ελεύθερη . Ωχ. Θεέ μου. Άφησα πίσω τον εγγονό μου. ---- Οι λέξεις μου μένουν στον αέρα. Η δόνηση και η βοή, της έχουν αποσπάσει τελείως την προσοχή. «Γιαγιά» σχεδόν φωνάζω, «είναι σεισμός». Τα νύχι...

Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του με το νου του κολλημένο σ’ ένα πρόσωπο. Αυτό το αγόρι, σε κάθε μάθημα, τον έφερνε σε νέα αναπάντεχα επίπεδα ανισορροπίας. Ο γέρων Ιεζεκίηλ δίδασκε τις γραφές από τα χρόνια του Μωυσή, εδώ και κοντά μισό αιώνα. Δεν είχε υπάρξει άλλο αγόρι σαν τον Ιακώβ να του δημιουργεί τόσο αρνητικά συναισθήματα. Κάθε φορά, ενώ η ώρα του μαθήματος σίμωνε, ένιωθε την καρδιά του να χτυπά με ορμητικούς ρυθμούς, την ανάσα του να ζορίζεται. Έπιανε τον εαυτό του να μετρά αντίστροφα τις μέρες που υπολείπονταν ώσπου να αντρωθεί ο νεαρός και να μην ξαναεμφανιστεί στο μάθημα. «Χίλιεσαρανταδύο» σκέφτηκε, σήκωσε το βλέμμα και χαιρέτισε τους μαθητές. Η ένταση δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της: Ιακώβ: Δάσκαλε, ο Κύριός μας δεν μετέτρεψε το νερό του ζωοδότη Νείλου σε αίμα για να πεθάνουν οι εχθροί μας από τη δίψα; Δόξα να ‘χει; Ιεζεκίηλ: Έτσι είναι, δόξα να ‘χει ο Κύριος. Ιακώβ: Και Δάσκαλε, μετά ο Κύριος δεν έριξε χαλάζι και φωτιά εξ ουρανού, τσακίζοντας ανθρώπους μαζί κα...

[26/4/2020 Update: Αλίευσα από το αρχείο μου και αναδημοσιεύω το παλιό μου κείμενο, παρακάτω. Τελικά, αν εξαιρέσει κανείς το άγουρο της γραφής, οι πολιτικές εκτιμήσεις σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκαν.] Χρήστος Γραμπόβας, 13/2/2000 Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό «Μαγκεστριανοί Ρυθμοί» Η Αυστρία , η χώρα του Μότσαρτ, των εντελβάις και των χιονοδρομικών κέντρων, γύρισε μια νέα σελίδα στην ιστορία της με την απαρχή της νέας χιλιετίας. Για πρώτη φορά στη δημοκρατική ιστορία της, στην Αυστριακή κυβέρνηση συμμετέχουν ακροδεξιοί. Το κόμμα της "Ελευθερίας", που μεταμορφώθηκε το 1986 από τον μέχρι τώρα ηγέτη του, Γιοργκ Χάιντερ, σε ακροδεξιό και ρατσιστικό, κατάφερε να βρεθεί στις πρόσφατες εκλογές στη δεύτερη θέση με ποσοστό 27%. Μετά από αυτό, και παρά την θύελλα αντιδράσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεργάστηκε με το συντηρητικό "Λαϊκό" κόμμα στη δημιουργία μιας ισχυρής κοινοβουλευτικά κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο σε Ευρωπαϊκά δεδομένα, καθώς η...

Μια Κυριακή του Αύγουστου, μια μέρα μες στη ζέστη, ο Μέγας Αυτοκράτορας δεχόταν ακροάσεις. Η πρώτη, η πιο σημαντική, ήρθε απ’ τον Πατριάρχη, που απ’ την Πόλη ιεραρχεί όλην την οικουμένη: «Αφέντη μου και Βασιλιά, βιγλάτορα της Πίστης, πάει καιρός πολύς που ο Χριστός μας οδηγεί το σεβαστό μας κράτος. Παρόλα αυτά την Κυριακή που έχουμε ως αργία, είναι η γιορτή που είχανε οι Έλληνες τη πίστει, Ενώ, ο ίδιος ο Χριστός κι εσύ ο Βασιλιάς του, κι εγώ δούλος πιστός αντάμα και των δύο, γνωρίζουμε όλοι μας καλά πως οι γραφές το λένε, Μνήσθητι τ’ ημέραν Σάββατον αγιάζειν τε αυτή, τίμα Κυρίω τώ Θεώ και ου άλλα ποιείς. Έφτασε η ώρα Βασιλιά και μέγα Άρχοντά μου, τη μέρα να αλλάξουμε και να ‘χουμε αργία, αντί την Κυριακή, τη μέρα του Σαββάτου». Τότε ο Πρωτομανδάτορας εζήτησε τυχόν άλλες απόψεις, προτού ο Αυτοκράτορας απόφαση ελάβει. Πρώτοι μιλήσαν οι έμποροι κι εντόνως διαφωνήσαν, «Τετάρτες είναι οι λαϊκές, Τετάρτες να ‘ναι αργίες», Φωνές, κραυγές ακούστηκαν απ’ όλες τις ομάδες, οι Βένετοι, οι ...

Ξεκίνησε την αναζήτηση το χάραμα. Πέρασε από όλα τα πιθανά σημεία. Παρακάλεσε όλα τα πρόσωπα που συνάντησε. Χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιος του είπε να πάει στους Ιταλούς. Άλλαξε κατεύθυνση κι άρχισε να περπατά με γοργά μικρά-μικρά βήματα, στο παράξενό του στιλ που τόσες φορές προκαλούσε την κοροϊδία. Όταν ανέβαζε ταχύτητα, το κοντό παντελονάκι που επέπλεε πάνω στα κοκαλιάρικα πόδια του, φάνταζε σαν πανί ιστιοφόρου που ανεμοδέρνεται στη φουρτούνα. Φτάνοντας, χώθηκε μέσα στο πλήθος που πολιορκούσε μια σιδερένια δίφυλλη μαντρόπορτα. Γιομάτος ελπίδα, ένωσε τη φωνή του με τους υπόλοιπους “per favore, per favore”. Η απάντηση, ένας μικρός θάνατος μέσα του: “non ha niente”, «δεν έχει τίποτα». Πήρε το κάθετο δρομάκι από τη μάντρα και περπάτησε για απροσδιόριστο χρόνο δίχως ξεκάθαρη σκέψη. Το αδειανό του στομάχι έβγαζε θηριώδεις βρυχηθμούς, αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα. Στο νου του είχε μόνο καρφωθεί το βλέμμα της μάνας που κείτονταν στην προηγούμενη διασταύρωση με το νεκρό βρέφος στην αγκαλιά της....

Ο Χρήστος Γραμπόβας προσκεκλημένος στην εκπομπή της ΕΡΤ3 ΕπιΚΟΙΝΩΝΙΑ, με τη Δώρα Αυγέρη και τον Δημήτρη Παπαγρηγορίου, σε μια συζήτηση με τον Χουάνχο Κοράλες και τον Γιώργο Κύρτσο για το ζήτημα του Καταλανικού Δημοψηφίσματος. Μπορείτε να δείτε την εκπομπή εδώ (εγώ από το λεπτό 54,35 και μετά): http://webtv.ert.gr/ert3/epikoinonia/02okt2017-epikinonia/