Sol Pugnator

Ο Σοσιαλιστής Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο είναι ο μεγάλος νικητής τον εκλογών της Κυριακής στην Ισπανία. Με ποσοστό 43,64% και 169 έδρες στο κοινοβούλιο, θα συνεχίσει να κυβερνάει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια παρότι δεν συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία (176 έδρες). Ωστόσο, και την προηγούμενη τετραετία το Σοσιαλιστό Κόμμα (ΣΚ) ήταν στην εξουσία με κυβέρνηση μειοψηφίας πραγματοποιώντας συμφωνίες ανά θέμα με μικρότερα κόμματα. Η υψηλή συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, η μεγάλη πόλωση στα πλαίσια του δικομματισμού και ο αυτοπροσδιορισμός του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ) στα δεξιά και σίγουρα πολύ μακριά από το κέντρο, έδωσαν ώθηση στο ΣΚ, που με μια προσεκτική εκλογική καμπάνια κατάφερε να εξασφαλίσει τη στήριξη των μετριοπαθών ψηφοφόρων του πολιτικού κέντρου και την ίδια στιγμή να μην χάσει ψήφους προς τα αριστερά. Η μεγάλη συμμετοχή του εκλογικού σώματος ήταν το ζητούμενο για το Θαπατέρο σε όλη τη διάρκεια της δεκαπενθήμερης προεκλογικής περιόδου, καθώς οι δεξιοί ψηφοφόροι θεωρούνται π

Η Αριστερά στο Λαβύρινθο Με χαμηλές προσδοκίες πάει η Ισπανική αριστερά στις εκλογές της Κυριακής. Η Ενωμένη Αριστερά παλεύει να κρατήσει τα ποσοστά του 2004 (4,96%) και τους 5 βουλευτές της. Οι δημοσκοπήσεις της δίνουν 4% με 5% και την απώλεια μιας τουλάχιστον έδρας και αν επιβεβαιωθούν θα είναι το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία της. Το ουσιαστικό διακύβευμα βρίσκεται στο ότι πρέπει να εκλέξει 5 βουλευτές ώστε να σχηματίσει τη δική της κοινοβουλευτική ομάδα και έτσι να συμμετέχει ως κόμμα στο Κοινοβούλιο και να λαμβάνει την ανάλογη κρατική επιχορήγηση. Στη δύσκολη για την αριστερά Ισπανική πολιτική σκηνή που βρίσκεται ακόμα σε φάση μεταπολίτευσης, ήρθαν να προστεθούν τα εσωτερικά προβλήματα της ΕΑ τους τελευταίους μήνες. Τα μέλη του κόμματος-συνασπισμού παρατήρησαν τη μετωπική σύγκρουση της ομοσπονδιακής ηγεσίας της ΕΑ με την ηγεσία του ΚΚ Ισπανίας (που αποτελεί το μεγαλύτερο κόμμα του συνασπισμού). Νικητής βγήκε, εν μέρει, ο Γιαμαθάρες καθώς το Νοέμβριο υπερψηφίστηκε με ποσοστό 62

Εδώ και δυο χρόνια ο Έβο Μοράλες είναι Πρόεδρος της Βολιβίας μετά από μια «ειρηνική επανάσταση» που τον έφερε στην εξουσία με το 55% των Βολιβιανών να ψηφίζουν το κόμμα του «Κίνημα προς το Σοσιαλισμό» (MAS). Ο Έβο είναι ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής και στην παραγματικότητα η «επανάσταση» δεν ήταν τόσο ειρηνική καθώς πριν τις εκλογές του 2005 προηγήθηκαν σκληροί αγώνες του Βολιβιανού λαού (με αποκορύφωμα την εξέγερση του Οκτωβρίου του 2003 που πνίγηκε στο αίμα) για να διώξει τους εκλεκτούς της Ουάσιγκτον και των πολυεθνικών που κυβερνούσαν τη χώρα για πολλά χρόνια. Η Βολιβία είναι η πιο φτωχή χώρα στη Νότια Αμερική με ποσοστό φτώχιας, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στο 64% του πληθυσμού παρά τα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου και τα σημαντικά αποθέματα σε σίδηρο, ασήμι και πετρέλαιο που βρίσκονται στο υπέδαφος της χώρας. Ο Έβο Μοράλες ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση της αναδιανομής του πλούτου και της χρησιμοποίησης των μεγάλων κερδών, κυρίως από

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Κάποτε οι μαινάδες ενώνονταν με τη φύση στις βουνοκορφές και στα ποτάμια, ενώ ο Διόνυσος κατανικούσε τον Πενθέα για να ξαναφέρει τον άνθρωπο κοντά στη φύση. Κι όχι μόνο στη φύση της Άρτεμης, στο θαυμασμό δηλαδή της ομορφιάς της, αλλά στην αέναη ροή της φύσης μέσα από το αίμα, το σπέρμα, τους χυμούς των φύλλων και των κορμών των δένδρων, το κρασί, το γάλα... Πότε τη χάσαμε αυτήν τη σχέση με τη φύση; Τώρα πια βλέπουμε τη φύση σαν έναν ωραίο πίνακα ζωγραφικής και η λύπη μας για τις τραγικές πυρκαγιές μοιάζει με τη στεναχώρια από την καταστροφή ενός μουσείου. Δε νοιώθουμε, όμως, τη συνεχή κίνηση της φύσης, δε νοιώθουμε το νεύρο της... Δεν είμαστε πλέον μέρος της... Κι έτσι το είδος μας οδεύει προς την αυτοκτονία, προς την αυτοπυρπόληση. Υπερεκτιμήσαμε τον εαυτό μας κι όπως ο Ίκαρος, τραβάμε για τον ήλιο. Και δυστυχώς, τον Δαίδαλο τον έχουμε από καιρό πια περιθωριοποιήσει. Χρήστος Γραμπόβας Βουνοκορφή ‘Οχυρό’, Φλώρινα 26 Αυγούστου 2007 Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή»

Η Οαχάκα είναι μια όμορφη Μεξικάνικη πόλη με το ιστορικό της κέντρο χτισμένο σε αποικιακό ρυθμό. Τα τελευταία χρόνια πολλοί τουρίστες την επισκέπτονταν για να περάσουν τις διακοπές τους σε ένα περιβάλλον με έντονη επίδραση από τις διαφορετικές ιθαγενικές κουλτούρες, τα αρχαία μνημεία και την αποικιακή παράδοση. Παρά όμως την τουριστική ανάπτυξη, η πολιτεία της Οαχάκα παραμένει η δεύτερη πιο φτωχή πολιτεία στο Μεξικό, [1] σε μια χώρα με τεράστιες περιφερειακές ανισότητες. Το μεγαλύτερο μέρος του αγροτικού πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, όπως σε ύδρευση, αποχεύτεση και ηλεκτρισμό και τα προβλήματα διαιωνίζονται με την πολύ άσχημη κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος που δε δημιουργεί διεξόδους ελπίδας στούς νέους. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά του τοπικού πληθυσμού που γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση είναι πολύ χαμηλότερα από αυτά της πιο φτωχής χώρας της Νότιας Αμερικής, Βολιβίας, και παρόμοια με τα ποσοστά της Ζουαζιλάνδης. [2] Τα γεγονότα του 2006 είναι λίγο πολύ γ

Η πρώτη εντύπωση που αφήνει στον επισκέπτη το Χονγκ Κονγκ είναι πολύ θετική. Το αεροδρόμιο χτισμένο σε ‘επανακτημένη’ γη (επιχωματωμένη θάλασσα), το τρένο για την πόλη, το μετρό και οι πάρα πολλοί ουρανοξύστες δημιουργούν ένα σύνολο που τουλάχιστον από άποψη τεχνολογίας εντυπωσιάζει. Η Βρετανική σφραγίδα είναι εμφανής, μεταξύ άλλων, στα λίγα παλιά κτίρια, στην ευρεία χρήση της αγγλικής γλώσσας και στα δεξιοτίμονα αυτοκίνητα. Το Μακάο από την άλλη, αρχικά σου δείνει μια άσχημη εικόνα, καθώς συναντάς τα αμέτρητα καζίνο στο δρόμο από το λιμάνι προς την πόλη. Ωστόσο, σύντομα το τοπίο αλλάζει σε μία πόλη που αναμιγνύει το έντονο Πορτογαλικό στυλ με αρκετές τεχνολογικά προηγμένες κατασκευές, όπως οι τρεις μεγάλες γέφυρες και οι ουρανοξύστες (με τους πιο πρόσφατους να χτίζονται σε ‘επανακτημένη’ γη). Οι δύο Ειδικά Διοικούμενες Περιοχές (ΕΔΠ) επιστράφηκαν στην Κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Οι σύμφωνίες που υπογράφηκαν μεταξύ της Κίνας και της Μεγάλης Βρετανίας για το Χονγκ Κονγκ (1997),

Το Σάββατο κηδεύτηκε στην Άγκυρα ο Μπουλέντ Ετσεβίτ με τιμές Προέδρου Δημοκρατίας αν και ποτέ δεν κατέλαβε το αξίωμα αυτό. Ο Ετσεβίτ είναι περισσότερο γνωστός στην Ελλάδα για τη μακροχρόνια πολιτική του καριέρα και λιγότερο για τις λογοτεχνικές του ανυσηχίες, ωστόσο, στην Τουρκία πολλές φορές τα μέσα ενημέρωσης τον αποκαλούσαν ποιητή-πολιτικό. Γεννήμένος σε προοδευτικό περιβάλλον (με πατέρα καθηγητή πανεπιστημίου και μητέρα ζωγράφο), έγραψε ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα στο Λονδίνο με τίτλο ‘Ελληνο-Τουρκικό Ποίημα’ (1947). Οι πρώτοι στίχοι του διαβάζουν: [1] Το αντιλαμβάνεσαι όταν αισθάνεσαι νοσταλγία για την πατρίδα Πως είστε αδέρφια με τον Έλληνα (και πιο κάτω) Μια γαλάζια μαγεία μεταξύ μας Και αυτή η ζεστή θάλασσα Και δύο λαοί στις ακτές της Ίσοι στην ομορφιά. Η χρυσή εποχή του Αιγαίου Θα αναβιώσει από εμάς. Πολύ αργότερα ο Ετσεβίτ χαρακτηρίστηκε στην Τουρκία ως «ο ‘Κατακτητής της Κύπρου’ αλλά και ως το Καραογλάν (Μαύρο Παιδί) της αριστεράς». [2] Πρωθυπουργός του ‘Αττίλα’ στην

«Μέσα στο παγωμένο τοπίο που αντανακλά τα χιονισμένα βουνά ολόγυρα αναδύεται στις 23 Δεκέμβρη το μαγευτικό έθιμο της Φωτιάς. Το έθιμο αυτό πηγάζει από αρκετά χρόνια πριν, ξαναζεί όμως κάθε χρόνο μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα στη χιονισμένη Φλώρινα! Η εορτή δεν ξεκινά μονάχα με το άναμμα της φωτιάς. Προηγούνται εορταστικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν χορωδίες και δίνουν τη δυνατότητα σε όλους τους επισκέπτες να γευτούν την παραδοσιακή φασολάδα σε συνδυασμό με ντόπιο κρασί και κάθε λογής σπιτικές πίτες. Η φιλοξενία στη Φλώρινα είναι αναμφισβήτητα μοναδική και αφήνει τον επισκέπτη με την προσμονή του επανερχομού. Η πανηγυρική εκδήλωση συνεχίζεται, και τα μεσάνυχτα η πύρινη φλόγα φωτίζει ολόκληρη την πόλη. Τότε είναι που η γιορτή έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της! Το χιόνι σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Συνοδεύει το ρομαντικό τοπίο από τις φλόγες και τον έκδηλο ενθουσιασμό των τόσο ζεστών ανθρώπων της Φλώρινας που έχουν αγκαλιάσει τους επισκέπτες με το ήθος και τη ζε

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει το προσωνύμιο φιλό-ξενος στον πιο σημαντικό θεό της θρησκείας τους, τον Ξένιο Δία. Την ίδια περίοδο ο θεσμός του «ικέτη», δηλαδή της παροχής προστασίας σε όποιον την ζητούσε, ήταν ιερός. Από την άλλη, η πλειοψηφία των νεοελλήνων σήμερα (82,7%), σε μια ένδειξη πολιτιστικής ασυνέχειας, λέει ότι «μπορεί να επιτρέπεται μόνο σε λίγους ή σε κανένα άτομο διαφορετικής φυλής ή εθνικής ομάδας να έρχεται και να ζει στη χώρα μας». [i] Οι ξενοφοβικοί κύκλοι, που δεν υπάρχουν μόνο στο χώρο της ακροδεξιάς και που προωθούν ανάλογες απόψεις, επικαλούνται τα σχετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας που παρουσιάζονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και τα συνδέουν με την παρουσία ξένων εργατών στη χώρα. Ένα τέτοιο επιχείρημα συνήθως δεν συνοδεύεται από την παρουσίαση στοιχείων αλλά από την επίκληση μιας μίξης ρατσιστικών και εθνικιστικών αναφορών με μοναδικό σκοπό να διεγείρει ξενοφοβικά συναισθήματα και σαφώς όχι να πείσει με την ορθότητα των όποιων σχετικών επιχειρημάτων. Σε εθνι

Στις 20 Ιουνίου συναντιούνται στη Σεβίλλη οι αρχηγοί κρατών (πρόεδροι και πρωθυπουργοί) της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της Ισπανικής προεδρίας και με κύριο θέμα στην ατζέντα τους αυτό της μετανάστευσης. Θορυβημένοι από την ισχυρή παρουσία της ακροδεξιάς στις πρόσφατες Γαλλικές και Ολλανδικές εκλογές, οι ηγέτες της Ε.Ε. θα προσπαθήσουν να δώσουν κάποιες λύσεις, χωρίς πάντως να ‘δουν’ τις ρίζες του «προβλήματος», σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης του βασικού ακροδεξιού συνθήματος, «Έξω οι μετανάστες από την Ευρώπη». Ποιοι όμως είναι οι μετανάστες στην Ευρώπη; Οι - δεύτερης γενιάς - βρετανοί πακιστανικής καταγωγής, για παράδειγμα, είναι μετανάστες; Από ποιο χρονικό σημείο λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε να θεωρούμε κάποιον γηγενή; Αν θέλαμε να πάμε τη συζήτηση αρκετά πίσω στο χρόνο ίσως στην Ευρώπη να έμεναν μόνο οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Αλβανοί και οι Βάσκοι, και αν πάμε ακόμα πιο πίσω χρονικά ίσως δεν έμενε κανένας. Κι αυτό γιατί η μετανάστευση είναι ένα προαιώνιο φαινόμενο π

Το θέμα του Ιράκ και της επικείμενης Αμερικανικής επίθεσης απασχολεί την παγκόσμια κοινή γνώμη όπως έδειξαν και οι πρόσφατες ανά τον κόσμο διαδηλώσεις. Οι κυβερνήσεις των χωρών που βρίσκονται στο πλευρό των Η.Π.Α. προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες τους, αλλά και τις υπόλοιπες χώρες, πως ο πόλεμος είναι η μόνη λύση λόγω της υποτιθέμενης μη-συνεργασίας του Ιράκ με τους επιθεωρητές του Ο.Η.Ε.. Η χώρα που βρίσκεται πιο κοντά στις Αμερικανικές θέσεις είναι, μαζί με τη Βρετανία, η Ισπανία. Ο Ισπανός πρωθυπουργός Αθνάρ περιοδεύει στο δυτικό ημισφαίριο σε άγρα ψήφων για τους Αμερικανούς (πρόσφατα στο αντιπολεμικό, μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, Μεξικό), η Ισπανίδα υπουργός εξωτερικών Ντε Παλάθιο δίνει την πιο «σκληρή» ομιλία (ακόμα και από τον Πάουελ) στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. στις 14 Φεβρουαρίου, και ο Μπους υποδέχεται στο ιδιωτικό του ράντσο, στο Τέξας, τον Αθνάρ, «τιμητική» πρόσκληση που λαμβάνουν μόνον οι «φίλοι» του Αμερικάνου προέδρου. Την ίδια στιγμή στην Ισπανία το 84% της κ

Οι δημοτικές εκλογές πέρασαν και ο πονοκέφαλος της επόμενης μέρας από τη μέθη της χαράς της νίκης, ή του παρήγορου ποτηριού παραπάνω για την πίκρα της ήττας, αρχίζει σιγά σιγά να καταλαγιάζει. Η πλήρης νηφαλιότητα θα επέλθει με την αλλαγή φρουράς αμέσως μετά την είσοδο του νέου χρόνου όταν η νέα αρχή του Δήμου Φλώρινας θα ξεκινήσει τη θητεία της. Κριτική των εκλογών και των αποτελεσμάτων δεν θα γίνει σε αυτό το κείμενο καθώς και διαφορετικός είναι ο στόχος του και πολύ ουσιώδώς την επιτελούν ο Διαπορών, ο Γ. Θ. και ο ... Μίστερ Μπιν στην στήλη «Μεταξύ αστείου και σοβαρού». Στόχος αυτού του κειμένου είναι η μέρα μετά... Τί μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Θα έχουμε μια νέα αρχή η οποία θα σημάνει πολύ δουλειά και αυτό το έξτρα σπρώξιμο που θέλει ο Δήμος μας ωστέ να αναπτυχθεί με γοργά βήματα; Ή θα μείνουμε στάσιμοι σε μια εποχή που οι άλλοι τριγύρω, και παραπέρα, «τρέχουν» με φρενήρεις ρυθμούς; Το βάρος φυσικά πέφτει -σε όλους μας αλλά ιδίως- στους εκλεγμένους άρχοντες του τόπου, της πλειοψ

Ως κεραυνός εν αιθρία φαίνεται να έπεσε στους Φλωρινιώτες η ανακοίνωση πως η έδρα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας θα βρίσκεται στην Κοζάνη και όχι στην πόλη μας. Όλοι φυσικά το σκεφτόμασταν, το φοβόμασταν αλλά και λίγο πολύ το είχαμε πιστέψει. Οι αρχές του τόπου τώρα και κατόπιν εορτής προσπαθούν να δικαιολογήσουν την παρουσία τους φωνάζοντας και καλώντας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, σε αντιδράσεις. Ωστόσο ο συγκεκριμένος αγώνας είναι χαμένος εκ των προτέρων καθώς εκτός από την γενική εώς πρόσφατα αδράνειά μας, συντρέχουν και σημαντικοί λόγοι για την κυβερνητική απόφαση. Η Κοζάνη αποτελεί την έδρα της περιφέρειας και ο νομός Κοζάνης είναι ο μεγαλύτερος στη δυτική Μακεδονία. Έτσι εκτός από διοικητικό κέντρο έχει και μεγάλη εκλογική δύναμη σε σχέση τουλάχιστον με τους άλλους τρεις νομούς της περιφέρειάς μας. Επιπροσθέτως, η Κοζάνη έχει και μεγάλη πολιτική δύναμη καθώς έχει συνεισφέρει με επίτροπο στην Ευρωπαική Επιτροπή, υπουργούς, και γενικούς και ειδικούς γραμματείς υπου

Συνεχίζεται, λοιπόν, η πολεμική επιχείρηση των Αμερικάνων και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν. Η αντίδραση στην πραγματικά κατακριτέα τρομοκρατική επίθεση κατά αθώων στη Νέα Υόρκη ήταν αναμενόμενη και για κάποιους προσδοκόμενη. Είναι γεγονός πως το απολυταρχικό, θεοκρατικό και τρομοκρατικό (κατά των ίδιων των Αφγανών) καθεστώς των Ταλιμπάν δεν είχε – δικαίως – πολλούς φίλους ανά την υφήλιο. Ωστόσο, η ύπαρξη σε διάφορες χώρες καθεστώτων που δεν αρέσουν δεν αποτελεί δικαιολογία για επίθεση κατά των χωρών αυτών. Ας δούμε όμως τι υποστηρίζεται πως αποτελεί δικαιολογία για την Αμερικάνικη επέμβαση. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α. τονίζει ότι η επίθεση κατά του Αφγανιστάν δεν έχει σκοπό την εκδίκηση για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά βασίζεται στο τρίπτυχο Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη. Ο πρόεδρος Μπους ανέφερε στις αρχές Οκτωβρίου πως «η μάχη είναι για την ελευθερία, όχι μόνο τη δικιά μας αλλά όλων, ώστε να μπορούν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να ζούνε ελεύθερα». Όπως

Οι βομβαρδισμοί του Αφγανιστάν συνεχίζονται καθώς οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζονται να εισβάλλουν πλέον και με χερσαιές δυνάμεις στην άτυχη χώρα μέλος του Ο.Η.Ε. (από το 1946). Καθώς, όμως τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα στις τηλεοράσεις, οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης προωθούν διάφορα νέα μέτρα. Ένα από τα πιο σημαντικά είναι αυτό της κατάρτισης ενός ενιαίου πλαισίου δικαιοσύνης (πιθανόν με τη μορφή ενός Πανευρωπαϊκού Αντιτρομοκρατικού Νόμου) που θα δώσει τη δυνατότητα στις 15 χώρες να συνεργαστούν στενότερα στον αγώνα που η ‘Δύση’ υποστηρίζει πως έχει κυρήξει κατά της τρομοκρατίας. Αυτό συζήτησαν την Τετάρτη 17/10 οι υπουργοί Δικαιοσύνης της Ε.Ε. στην κοινή συνάντηση που είχαν με τους υπουργούς Οικονομικών της Ένωσης στο Λουξεμβούργο. Σύμφωνα με τις προτάσεις που ακούστηκαν και υποστηρίχθηκαν από αρκετές χώρες σε αυτό το νέο πλαίσιο στον ορισμό της τρομοκρατίας θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η υποστήριξη και η υποκίνηση τρομοκρατικών πράξεων

Το θέμα που έχει δημιουργηθεί στον Ελλαδικό χώρο όσων αφορά στο κρατικό αυτό έγγραφο που λέγεται Αστυνομική Ταυτότητα συντηρείται στην επικαιρότητα είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είτε από δηλώσεις-κινήσεις της ιεραρχίας εδώ και πολλούς μήνες. Το δημοψήφισμα που διενεργεί η Εκκλησία της Ελλάδος, είναι κοινώς αποδεκτό ότι δεν έχει καμία νομική ή συνταγματική βάση, ωστόσο ο στόχος του κ. Χριστόδουλου δεν είναι η επιβολή του αποτελέσματος στην κυβέρνηση αλλά η έμμεση πίεση και η ταυτόχρονη επίδειξη δύναμης. Το θέμα που έχει δημιουργηθεί με τις ταυτότητες όμως δεν έχει ουδεμία πραγματική ή πρακτική σημασία. Οι ταυτότητες που εκδίδει το Ελληνικό κράτος είναι ένα έγγραφο που υπάρχει μόνο ως απόδειξη της ταυτοπροσωπίας, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου δηλαδή κάποιος καλείται να αποδείξει ποιος είναι και για αυτό χρειάζεται να έχει φωτογραφία, ονοματεπώνυμο και κάποια άλλα χαρακτηριστικά (π.χ. εξωτερικά). Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ των ερωτήσεων «ποιος είσαι;» και «τι είσαι;». Ο