Οι Μαινάδες δε ζούνε πια

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Κάποτε οι μαινάδες ενώνονταν με τη φύση στις βουνοκορφές και στα ποτάμια, ενώ ο Διόνυσος κατανικούσε τον Πενθέα για να ξαναφέρει τον άνθρωπο κοντά στη φύση. Κι όχι μόνο στη φύση της Άρτεμης, στο θαυμασμό δηλαδή της ομορφιάς της, αλλά στην αέναη ροή της φύσης μέσα από το αίμα, το σπέρμα, τους χυμούς των φύλλων και των κορμών των δένδρων, το κρασί, το γάλα... Πότε τη χάσαμε αυτήν τη σχέση με τη φύση;

Τώρα πια βλέπουμε τη φύση σαν έναν ωραίο πίνακα ζωγραφικής και η λύπη μας για τις τραγικές πυρκαγιές μοιάζει με τη στεναχώρια από την καταστροφή ενός μουσείου. Δε νοιώθουμε, όμως, τη συνεχή κίνηση της φύσης, δε νοιώθουμε το νεύρο της... Δεν είμαστε πλέον μέρος της... Κι έτσι το είδος μας οδεύει προς την αυτοκτονία, προς την αυτοπυρπόληση. Υπερεκτιμήσαμε τον εαυτό μας κι όπως ο Ίκαρος, τραβάμε για τον ήλιο. Και δυστυχώς, τον Δαίδαλο τον έχουμε από καιρό πια περιθωριοποιήσει.

Χρήστος Γραμπόβας
Βουνοκορφή ‘Οχυρό’, Φλώρινα
26 Αυγούστου 2007
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή»