ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Συνεχίζεται, λοιπόν, η πολεμική επιχείρηση των Αμερικάνων και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν. Η αντίδραση στην πραγματικά κατακριτέα τρομοκρατική επίθεση κατά αθώων στη Νέα Υόρκη ήταν αναμενόμενη και για κάποιους προσδοκόμενη. Είναι γεγονός πως το απολυταρχικό, θεοκρατικό και τρομοκρατικό (κατά των ίδιων των Αφγανών) καθεστώς των Ταλιμπάν δεν είχε – δικαίως – πολλούς φίλους ανά την υφήλιο. Ωστόσο, η ύπαρξη σε διάφορες χώρες καθεστώτων που δεν αρέσουν δεν αποτελεί δικαιολογία για επίθεση κατά των χωρών αυτών. Ας δούμε όμως τι υποστηρίζεται πως αποτελεί δικαιολογία για την Αμερικάνικη επέμβαση. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α. τονίζει ότι η επίθεση κατά του Αφγανιστάν δεν έχει σκοπό την εκδίκηση για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου αλλά βασίζεται στο τρίπτυχο Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη.
Ο πρόεδρος Μπους ανέφερε στις αρχές Οκτωβρίου πως «η μάχη είναι για την ελευθερία, όχι μόνο τη δικιά μας αλλά όλων, ώστε να μπορούν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να ζούνε ελεύθερα». Όπως δηλαδή είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη και στην Κύπρο. Τα δυο προστατευόμενα κράτη των ΗΠΑ στην περιοχή (Ισραήλ και Τουρκία αντίστοιχα) κατέχουν εδώ και δεκαετίες, παράνομα και παρά όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε. τα Παλαιστινιακά και Κυπριακά εδάφη έχοντας δημιουργήσει χιλιάδες πρόσφυγες. Η παράνομη αυτή κατοχή και καταπίεση κάθε ελευθερίας είναι και στις δυο περιπτώσεις εφικτή και βιώσιμη μόνο λόγω της οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ.
Σε μια άλλη αποστροφή του λόγου του, λίγο μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος Μπους τόνιζε: «Είναι ένας πόλεμος της δημοκρατίας κατά του κακού». Συνεχώς, άλλωστε, τονίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ ως η καλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη. Προφανώς, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα με το τελευταίο παράδειγμα της (ουσιαστικής) απαγόρευσης αναμετάδοσης των λόγων του Μπιν Λάντεν στις ΗΠΑ και από την δημοκρατικότατη δήλωση του Προέδρου «είτε είστε μαζί μας, είτε εναντίον μας» που φιλοδοξεί (ανεπιτυχώς) να εξαφανίσει την πιθανότητα κάθε διαφορετικής άποψης. Επιπροσθέτως, οι ΗΠΑ δημιουργούν και/ή υποστηρίζουν δικτατορίες σε όλη τη Γη. Αυταρχικά καθεστώτα υποστηρίζονται οικονομικά και στρατιωτικά στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, για να αναφέρουμε λίγα μόνο από τα παραδείγματα. Το πιο χτυπητό και πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της χούντας του Πακιστάν, όπου ο δικτάτορας (και προσφάτως αποκαλούμενος ‘πρόεδρος’) Μουσάραφ θα δεχτεί μεγάλη οικονομική βοήθεια και έτσι θα μπορέσει το καθεστώς του να συνεχίσει να οργανώνει επιθέσεις αυτοκτονίας από ισλαμιστές καμικάζι (ίδιους με αυτούς της ‘Αλ Κάιντα’ του Μπιν Λάντεν) στο Ινδικό Κασμίρ. Δημοκρατικότατη επίσης και η προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει πίσω στο Αφγανιστάν τον συνεργάτη των Ναζί πρώην μονάρχη Ζαχέρ Σαχ που εκδιώχθηκε από τη χώρα το 1973 όταν αρνήθηκε να πραγματοποιήσει τις δημοκρατικές μεταρυθμίσεις που προέβλεπε το Αφγανικό Σύνταγμα για τη δημιουργία κομμάτων και κοινοβουλευτικού συστήματος (Αφιέρωμα στο Αφγανιστάν, www.flash.gr). Παρτενέρ του πρώην μονάρχη θέλουν οι Αμερικανοί τους Μουτζαχεντίν της ‘Βόρειας Συμμαχίας’, των οποίων τις σφαγές, βιασμούς και βασανιστήρια ακόμα θυμούντε με τρόμο στο Αφγανιστάν... Όταν οι ‘νέοι σύμμαχοι’ των Αμερικάνων διοικούσαν την Καμπούλ από το 1992 εώς το 1996 δολοφόνησαν χιλιάδες αμάχους, βασάνισαν πολλές χιλιάδες ‘αντιπάλους’ και κάποιες από τις φατρίες τους κρατούσαν φυλακισμένες και βίαζαν κατά εξακολούθηση εκατοντάδες γυναίκες (“Our Friends are Killers, Crooks and Tortures”, Robert Fisk, The Independent, 7/10/01, and “Alliance Advance Rekindles Fears”, Guy Dinmore, Financial Times, 12/11/01). Ήδη οι πληροφορίες του Ερυθρού Σταυρού (Ερυθρού Ημισελήνου σε αυτήν την περίπτωση) αναφέρουν την ύπαρξη εκατοντάδων νεκρών στην καταληφθείσα από τη Βόρεια Συμμαχία πόλη Μαζάρ ε Σαρίφ, μεταξύ των οποίων «μέλη των οικογενειών Τσετσένων μαχητών» και εφήβων «νεοσύλλεκτων Ταλιμπάν» (“Hundreds Killed after Mazar-e-Sharif Takeover”, Alessio Vinci, CNN.com, 13/11/01).
«Θα φέρουμε τους υπεύθηνους στη δικαιοσύνη ή θα φέρουμε δικαιοσύνη σε αυτούς», δήλωνε ο πρόεδρος Μπους στο Αμερικάνικο Κονγκρέσο το Σεπτέμβριο. Η πολυσηζητημένη δικαιοσύνη, λοιπόν, τυγχάνει να έχει και τους ανάλογους διεθνείς θεσμούς. Όπως το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν αν οι άλλες χώρες δεν αποδεχτούν πως θα πρέπει να έχει δικαιοδοσία σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη αλλά όχι πάνω σε Αμερικάνους πολίτες. Προφανώς, ο Πρόεδρος Μπους αντιλαμβάνεται κάπως διαφορετικά την ιδέα της δικαιοσύνης, καθώς αποφάσισε τη δημιουργία στρατοδικείων που θα μπορούν να δικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες, σε μυστικές τοποθεσίες (σε αμερικάνικα πλοία ή σε ξένες χώρες, π.χ. Αφγανιστάν), και να εκτελούν χωρίς το δικαίωμα έφεσης οποιονδήποτε θελήσουν και βάση στοιχείων που δε θα έχουν καμία υποχρέωση να αποκαλύψουν σε κανέναν «για λόγους εθνικής ασφάλειας» (“Justice – Suspects to Face Secret Trials in Military Courts”, Andrew Gumbel, The Independent, 15/11/01, and “Bush Authorises Tribunals to Try Suspected Terrorists”, Irish Times, 15/11/01). Τα παραπάνω αποτελούν βάναυση παραβίαση των Άρθρων 7, 9 , 10 και 11 (παρ. 1) της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε. που έχει υιοθετηθεί από όλα τα κράτη-μέλη του (των Η.Π.Α. συμπεριλαμβανομένων) και λένε αντίστοιχα (www.un.org/Overview/rights.html):
o Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και έχουν το δικαίωμα ίσης προστασίας από το νόμο χωρίς καμία διάκριση.
o Κανείς δεν πρέπει να εκτίθεται σε αυθαίρετη σύλληψη, κράτηση ή εξορία.
o Ο καθένας, με απόλυτη ισότητα, έχει το δικαίωμα σε δίκαιη και δημόσια ακροαματική διαδικασία από ένα ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο, σύμφωνα με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του και για οποιαδήποτε ποινική δίωξη εναντίον του.
o Ο καθένας που κατηγορείται για ποινικό αδίκημα έχει το δικαίωμα να θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος σύμφωνα με το νόμο σε δημόσια δίκη στην οποία θα έχει όλες τις εγγυήσεις απαραίτητες για την υπεράσπισή του.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλά παραδείγματα σχετικά με την Αμερικάνικη έννοια της Δικαιοσύνης αλλά θα αναφέρουμε ένα τελευταίο: στο Ιράκ το «δίκαιο» ασφυκτικό αγγλοαμερικανικό εμπάργκο (ακόμα και σε φάρμακα) και οι συνεχείς δολοφονικοί βομβαρδισμοί υπολογίζεται πως κάθε μήνα σκοτώνουν περίπου 6000 παιδιά με αποτέλεσμα τα τελευταία δέκα χρόνια να έχουν χάσει (από αυτούς τους λόγους) τη ζωή τους πάνω από 500 000 Ιρακινά παιδιά όπως υποστήριξαν πρόσφατα μεταξύ πολλών άλλων και οι Εργατικοί Βρετανοί βουλευτές Τόνι Μπεν (BBC World News, 7/10/01) και Τζορτζ Γκάλογουεη (Channel 5, 12/10/01).
Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη λοιπόν ... Εν κατακλείδι, οι επιθέσεις κατά αθώων στη Νέα Υόρκη ήταν πράγματι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η άμοιρη η ανθρωπότητα ωστόσο, θρηνεί καθημερινά πάρα πολλά αθώα θύματα με τους δράστες σε πολλές περιπτώσεις να βρίσκονται σε πλήρη ατιμωρησία, απλά και μόνο γιατί βρίσκονται στο ‘δικό μας’ στρατόπεδο... Εώς ότου αυτό αλλάξει η χρήση εννοιών όπως Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη από τους κυρίους Μπους και Μπλέρ θα προκαλεί δάκρυα και γέλωτα μαζί...
Χρήστος Γραμπόβας
25 / 11 / 2001
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.antithesis.info
Ο πρόεδρος Μπους ανέφερε στις αρχές Οκτωβρίου πως «η μάχη είναι για την ελευθερία, όχι μόνο τη δικιά μας αλλά όλων, ώστε να μπορούν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να ζούνε ελεύθερα». Όπως δηλαδή είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη και στην Κύπρο. Τα δυο προστατευόμενα κράτη των ΗΠΑ στην περιοχή (Ισραήλ και Τουρκία αντίστοιχα) κατέχουν εδώ και δεκαετίες, παράνομα και παρά όλες τις καταδικαστικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε. τα Παλαιστινιακά και Κυπριακά εδάφη έχοντας δημιουργήσει χιλιάδες πρόσφυγες. Η παράνομη αυτή κατοχή και καταπίεση κάθε ελευθερίας είναι και στις δυο περιπτώσεις εφικτή και βιώσιμη μόνο λόγω της οικονομικής, διπλωματικής και στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ.
Σε μια άλλη αποστροφή του λόγου του, λίγο μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, ο πρόεδρος Μπους τόνιζε: «Είναι ένας πόλεμος της δημοκρατίας κατά του κακού». Συνεχώς, άλλωστε, τονίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ ως η καλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη. Προφανώς, αυτό φαίνεται ξεκάθαρα με το τελευταίο παράδειγμα της (ουσιαστικής) απαγόρευσης αναμετάδοσης των λόγων του Μπιν Λάντεν στις ΗΠΑ και από την δημοκρατικότατη δήλωση του Προέδρου «είτε είστε μαζί μας, είτε εναντίον μας» που φιλοδοξεί (ανεπιτυχώς) να εξαφανίσει την πιθανότητα κάθε διαφορετικής άποψης. Επιπροσθέτως, οι ΗΠΑ δημιουργούν και/ή υποστηρίζουν δικτατορίες σε όλη τη Γη. Αυταρχικά καθεστώτα υποστηρίζονται οικονομικά και στρατιωτικά στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, για να αναφέρουμε λίγα μόνο από τα παραδείγματα. Το πιο χτυπητό και πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της χούντας του Πακιστάν, όπου ο δικτάτορας (και προσφάτως αποκαλούμενος ‘πρόεδρος’) Μουσάραφ θα δεχτεί μεγάλη οικονομική βοήθεια και έτσι θα μπορέσει το καθεστώς του να συνεχίσει να οργανώνει επιθέσεις αυτοκτονίας από ισλαμιστές καμικάζι (ίδιους με αυτούς της ‘Αλ Κάιντα’ του Μπιν Λάντεν) στο Ινδικό Κασμίρ. Δημοκρατικότατη επίσης και η προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει πίσω στο Αφγανιστάν τον συνεργάτη των Ναζί πρώην μονάρχη Ζαχέρ Σαχ που εκδιώχθηκε από τη χώρα το 1973 όταν αρνήθηκε να πραγματοποιήσει τις δημοκρατικές μεταρυθμίσεις που προέβλεπε το Αφγανικό Σύνταγμα για τη δημιουργία κομμάτων και κοινοβουλευτικού συστήματος (Αφιέρωμα στο Αφγανιστάν, www.flash.gr). Παρτενέρ του πρώην μονάρχη θέλουν οι Αμερικανοί τους Μουτζαχεντίν της ‘Βόρειας Συμμαχίας’, των οποίων τις σφαγές, βιασμούς και βασανιστήρια ακόμα θυμούντε με τρόμο στο Αφγανιστάν... Όταν οι ‘νέοι σύμμαχοι’ των Αμερικάνων διοικούσαν την Καμπούλ από το 1992 εώς το 1996 δολοφόνησαν χιλιάδες αμάχους, βασάνισαν πολλές χιλιάδες ‘αντιπάλους’ και κάποιες από τις φατρίες τους κρατούσαν φυλακισμένες και βίαζαν κατά εξακολούθηση εκατοντάδες γυναίκες (“Our Friends are Killers, Crooks and Tortures”, Robert Fisk, The Independent, 7/10/01, and “Alliance Advance Rekindles Fears”, Guy Dinmore, Financial Times, 12/11/01). Ήδη οι πληροφορίες του Ερυθρού Σταυρού (Ερυθρού Ημισελήνου σε αυτήν την περίπτωση) αναφέρουν την ύπαρξη εκατοντάδων νεκρών στην καταληφθείσα από τη Βόρεια Συμμαχία πόλη Μαζάρ ε Σαρίφ, μεταξύ των οποίων «μέλη των οικογενειών Τσετσένων μαχητών» και εφήβων «νεοσύλλεκτων Ταλιμπάν» (“Hundreds Killed after Mazar-e-Sharif Takeover”, Alessio Vinci, CNN.com, 13/11/01).
«Θα φέρουμε τους υπεύθηνους στη δικαιοσύνη ή θα φέρουμε δικαιοσύνη σε αυτούς», δήλωνε ο πρόεδρος Μπους στο Αμερικάνικο Κονγκρέσο το Σεπτέμβριο. Η πολυσηζητημένη δικαιοσύνη, λοιπόν, τυγχάνει να έχει και τους ανάλογους διεθνείς θεσμούς. Όπως το Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν αν οι άλλες χώρες δεν αποδεχτούν πως θα πρέπει να έχει δικαιοδοσία σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη αλλά όχι πάνω σε Αμερικάνους πολίτες. Προφανώς, ο Πρόεδρος Μπους αντιλαμβάνεται κάπως διαφορετικά την ιδέα της δικαιοσύνης, καθώς αποφάσισε τη δημιουργία στρατοδικείων που θα μπορούν να δικάζουν με συνοπτικές διαδικασίες, σε μυστικές τοποθεσίες (σε αμερικάνικα πλοία ή σε ξένες χώρες, π.χ. Αφγανιστάν), και να εκτελούν χωρίς το δικαίωμα έφεσης οποιονδήποτε θελήσουν και βάση στοιχείων που δε θα έχουν καμία υποχρέωση να αποκαλύψουν σε κανέναν «για λόγους εθνικής ασφάλειας» (“Justice – Suspects to Face Secret Trials in Military Courts”, Andrew Gumbel, The Independent, 15/11/01, and “Bush Authorises Tribunals to Try Suspected Terrorists”, Irish Times, 15/11/01). Τα παραπάνω αποτελούν βάναυση παραβίαση των Άρθρων 7, 9 , 10 και 11 (παρ. 1) της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε. που έχει υιοθετηθεί από όλα τα κράτη-μέλη του (των Η.Π.Α. συμπεριλαμβανομένων) και λένε αντίστοιχα (www.un.org/Overview/rights.html):
o Όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο και έχουν το δικαίωμα ίσης προστασίας από το νόμο χωρίς καμία διάκριση.
o Κανείς δεν πρέπει να εκτίθεται σε αυθαίρετη σύλληψη, κράτηση ή εξορία.
o Ο καθένας, με απόλυτη ισότητα, έχει το δικαίωμα σε δίκαιη και δημόσια ακροαματική διαδικασία από ένα ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο, σύμφωνα με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του και για οποιαδήποτε ποινική δίωξη εναντίον του.
o Ο καθένας που κατηγορείται για ποινικό αδίκημα έχει το δικαίωμα να θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος σύμφωνα με το νόμο σε δημόσια δίκη στην οποία θα έχει όλες τις εγγυήσεις απαραίτητες για την υπεράσπισή του.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλά παραδείγματα σχετικά με την Αμερικάνικη έννοια της Δικαιοσύνης αλλά θα αναφέρουμε ένα τελευταίο: στο Ιράκ το «δίκαιο» ασφυκτικό αγγλοαμερικανικό εμπάργκο (ακόμα και σε φάρμακα) και οι συνεχείς δολοφονικοί βομβαρδισμοί υπολογίζεται πως κάθε μήνα σκοτώνουν περίπου 6000 παιδιά με αποτέλεσμα τα τελευταία δέκα χρόνια να έχουν χάσει (από αυτούς τους λόγους) τη ζωή τους πάνω από 500 000 Ιρακινά παιδιά όπως υποστήριξαν πρόσφατα μεταξύ πολλών άλλων και οι Εργατικοί Βρετανοί βουλευτές Τόνι Μπεν (BBC World News, 7/10/01) και Τζορτζ Γκάλογουεη (Channel 5, 12/10/01).
Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη λοιπόν ... Εν κατακλείδι, οι επιθέσεις κατά αθώων στη Νέα Υόρκη ήταν πράγματι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η άμοιρη η ανθρωπότητα ωστόσο, θρηνεί καθημερινά πάρα πολλά αθώα θύματα με τους δράστες σε πολλές περιπτώσεις να βρίσκονται σε πλήρη ατιμωρησία, απλά και μόνο γιατί βρίσκονται στο ‘δικό μας’ στρατόπεδο... Εώς ότου αυτό αλλάξει η χρήση εννοιών όπως Ελευθερία – Δημοκρατία – Δικαιοσύνη από τους κυρίους Μπους και Μπλέρ θα προκαλεί δάκρυα και γέλωτα μαζί...
Χρήστος Γραμπόβας
25 / 11 / 2001
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.antithesis.info
Σχόλια